آمار
| تعداد نشریات | 50 |
| تعداد شماره‌ها | 2,079 |
| تعداد مقالات | 19,525 |
| تعداد مشاهده مقاله | 22,890,561 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 21,126,167 |
بررسی بقایای سم هپاتوتوکسین ناشی از سیانوباکترها در نمونه‌های آب با روش میکرو استخراج مایع-مایع پخشی | ||
| فصلنامه علوم و تکنولوژی محیط زیست | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 07 تیر 1401 | ||
| نوع مقاله: مستخرج از پایان نامه | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/jest.2022.18825.2754 | ||
| نویسندگان | ||
سهیلا رضائی تبار  1؛ عباس اسماعیلی ساری2؛ نادر بهرامی فر3
| ||
| 1دانشگاه تربیت مدرس-دانشکده منابع طبیعی و علوم دریائی نور | ||
| 2استاد گروه محیط زیست. دانشگاه تربیت مدرس-دانشکده منابع طبیعی و علوم دریائی نور | ||
| 3استادیار گروه محیط زیست. دانشگاه تربیت مدرس-دانشکده منابع طبیعی و علوم دریائی نور | ||
| چکیده | ||
| زمینه و هدف: سموم هپاتوتوکسین (سموم کبدی) که توسط سیانوباکترها تولید می‌شوند از سموم زیستی خطرناک هستند که بدلیل هزینه‌بر و زمان‌بر بودن فرآیند استخراج و اندازه‌گیری آن‌ها، تا کنون هیچ مطالعه‌ای روی بررسی غلظت این سموم در آب آشامیدنی یا محدوده‌های آبی طبیعی در ایران صورت نگرفته است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان کارائی شیوه استخراج جدید تحت عنوان میکرو استخراج مایع-مایع پخشی (DLLME) با استفاده از حلال‌های آلی کلره در استخراج یکی از سموم هپاتوتوکسین بنام Microcystin-LR از نمونه‌ی آب می‌باشد. روش بررسی. روش رایج استخراج این سموم از نمونه‌های آبی با استفاده از جاذب‌های C18 (روش Solid Phase Extraction) می‌باشد. در تحقیق حاضر نیز ابتداء راندمان استخراج MC-LR با استفاده از جاذب C18 بررسی شد. سپس راندمان استخراج با روش DLLME با بکارگیری نسبت‌های مختلفی از حلال‌های استخراج کننده‌ی کلره (کلروفرم، دی کلرومتان، تتراکلریدکربن و تترا کلرواتیلن) و حلال‌های پخش کننده (استون، متانول، اتانول و استونیتریل) مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها و بحث: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که راندمان استخراج روش SPE با استفاده از جاذب C18، 102 % می‌باشد. لازمه دستیابی به حداکثر راندمان استخراج در روش DLLME، تشکیل محیط ابری در نمونه (نشان دهنده‌ی پخش‌شدگی حلال استخراج کننده در فاز آبی) می‌باشد که در این تحقیق، فقط در ترکیب استون و تتراکلرو اتیلن محیط ابری پایدار مشاهده شد. میزان بازیابی برای روش DLLME کمتر از 3 % بدست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اگرچه استفاده از حلال‌های استخراج‌گر کلره از درصد بازیابی قابل قبولی برای استخراج سم MC-LR از نمونه‌های آبی برخوردار نمی‌باشد ولی نظر به اینکه DLLME، روشی دوستدار محیط زیست، با مصرف کم حلال و مستقل از زمان می‌باشد با بکارگیری حلال‌های دیگری مانند حلال‌های استخراج‌گر یونی می‌توان به نتایج دقیق و قابل قبول دست یافت. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| سیانوباکتر؛ سموم هپاتوتوکسین؛ مایکروسیس‌تین ال.آر؛ روش میکرو استخراج مایع-مایع پخشی | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 95 |
||
